Przepisy kościelne odnośnie przynależności do parafii

Wobec coraz częstszych wyjazdów zagranicznych i związanych z tym zmian miejsca zamieszkania przypominamy najważniejsze przepisy prawa kościelnego odnośnie przynależności do parafii. Zgodnie z prawem kanonicznym przynależność do parafii może różnic się od posiadanego w dokumentach świeckich adresu zameldowania lub zamieszkania. Własna parafia każdej osoby to parafia w której aktualnie się mieszka. Nie można mówić o przynależności do parafii Kańczuga, gdy od dłuższego czasu niż 3 miesiące mieszka się w innej miejscowości czy innym państwie.

Do parafii Kańczuga należą:

– osoby mieszkające tu obecnie

– uczniowie szkół ponadgimazjalnych, którzy mieszkają w internatach lub na stancji poza terenem parafii Kańczuga

– studenci mieszkający w akademikach lub na stancji, którzy na weekendy przyjeżdżają do rodziców mieszkających na terenie parafii Kańczuga.

– osoby pracujące poza terenem parafii Kańczuga, którzy w tygodniu pracy mieszkają w miejscu jej wykonywania.

Osoby, które wyjechały do pracy za granicę powinny nawiązać kontakt z kapłanem katolickim tam posługującym i uczestniczyć w życiu tamtejszej wspólnoty parafialnej. U tamtego duszpasterza uzyskują np. zaświadczenie o stanie moralnym dopuszczającym do godności ojca chrzestnego lub matki chrzestnej (duszpasterze w Kańczudze nie mają możliwości sprawdzić, czy dana osoba jest praktykującym katolikiem i czy ma dyspozycję moralną do bycia rodzicem chrzestnym).

Kwestie przynależności do parafii reguluje Kodeks Prawa Kanonicznego w następujących kanonach:

Kan. 518 – Z zasady ogólnej parafia powinna być terytorialna, a więc obejmująca wszystkich wiernych określonego terytorium. (…)

Kan. 100 – Osobę nazywa się mieszkańcem w miejscu, gdzie posiada stałe zamieszkanie; przybyszem w miejscu, w którym ma zamieszkanie tymczasowe;

Kan. 102 –

§ 1. Zamieszkanie stałe nabywa się takim przebywaniem na terytorium jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam na stałe, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo trwało przez pełnych pięć lat.

§ 2. Tymczasowe zamieszkanie nabywa się przez takie przebywanie na terenie jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam przynajmniej przez trzy miesiące, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo przedłużyło się rzeczywiście do trzech miesięcy.

§ 3. Stałe lub tymczasowe zamieszkanie na terenie parafii nazywa się parafialnym;

Kan. 104 – Małżonkowie winni mieć wspólne stałe lub tymczasowe zamieszkanie. Z racji prawnej separacji albo innej słusznej przyczyny, każdy z nich może mieć własne stałe lub tymczasowe zamieszkanie.

Kan. 106 – Stałe lub tymczasowe zamieszkanie traci się przez odejście z miejsca połączone z zamiarem niepowracania (…)

Kan. 107 –

§ 1. Zarówno przez zamieszkanie stałe jak i tymczasowe, każdy uzyskuje własnego proboszcza oraz ordynariusza.

Wnioski z powyższego zestawienia:

Prawo Kanoniczne nie posługuje się pojęciem „zameldowania”. Przynależność do parafii zależy od „zamieszkania” czyli faktycznego przebywania na terytorium parafii. Dlatego w zwykłej sytuacji wszelkie formalności dotyczące udzielania sakramentów chrztu, I Komunii św., bierzmowania, małżeństwa oraz celebracji pogrzebu są prowadzone zgodnie z przepisami Prawa Kanoniczego, czyli wg zamieszkania w parafii. Stąd m. in. bardzo ważna jest obecność wiernych w mieszkaniu podczas wizyty duszpasterskiej, jako potwierdzenie przebywania na terytorium parafii.

Gdyby ktoś z różnych względów chciał przyjąć dany sakrament poza swoją parafią, powiniem zgłosić się do własnego proboszcza o zgodę na udzielenie sakramentu poza swoją parafią. W przypadku sakramentu małżeństwa protokół przedmałżeński i wszelkie formalne sprawy można załatwić u własnego proboszcza, następnie zaś poprosić o zgodę na pobłogosławienie małżeństwa poza parafią narzeczonego lub/i narzeczonej (tzw. licencja). Można także prosić własnego proboszcza, aby wydał zgodę na spisanie protokołu przedmałżeńskiego i pobłogosławienie małżeństwa poza parafią narzeczonego i/lub narzeczonej.

W przypadku sprawowania pogrzebu katolickiego zgoda na pochówek poza własną parafią jest jednocześnie stwierdzeniem, że osoba zmarła była praktykującym katolikiem i przystępowała do sakramentów.